Door: Jan van L.
Het zoemde al rond begin dit jaar. We gaan iets leuks doen! Nou ja, wat dan? Geheimzinnigheid alom. Dat komt wel. We repeteren eens in de veertien dagen in onze mooie muziektempel. Wat een prachtig gebouw hè, zo uniek, maar dat terzijde. Daar werken we altijd aan een concertrepertoire dat staat als een huis. David Romanello staat als Bigbandleider op de bok en sleept ons door de swingende details van Cheek to Cheek tot We’ll meet again heen. Muziek uit reeds vervlogen jaren, maar muziek die staat als een huis en nog steeds zeer herkenbaar is. En, niet onbelangrijk, dat de muziek voor de muzikant een uitdaging is.
Voltreffer
Nou, dat iets leuks doen werd uit de doeken gedaan. Schuchter kwam er zoiets als een bevrijdingsconcert uit. Ja, hoe dan? In mijn gedachten, die dan draaien als een tierelier, krijg je visioenen als … orkest in militaire kleding, muziek van Glenn Miller, kleuren rood, wit, blauw en oranje, American Patrol. Maar ja: ik ga daar niet over! Wacht maar af. Totdat er helder werd dat er ook militairen aanwezig zouden zijn. Bammmm…. een voltreffer volgens mij. Wat leuk! Sfeer….! Dat maakt namelijk muziek ook zo leuk als dat wordt ingekleurd met beelden en tastbare zaken die elkaar versterken. Een bevrijdingsfeest door onze Bigband met ondersteuning van de leden van Re-enactmentgroep de First Allied Airborne Army Command. In uniform, zoals dat werd gedragen in de Tweede Wereldoorlog. Dat verhoogt de sfeer dus.
Organiserend comité
En zo ging het! De organisatie was in stevige handen. Hans V. die de militairen vertegenwoordigde en Mieke waren voor mij de kartrekkers. Maar ik zal ongetwijfeld vele anderen tekort doen door ze hier niet te noemen. Denk aan alle organisatorische details, muziekstukken kiezen, bardienst draaien, zaal aankleden, communicatie intern, kaartverkoop, website invullen, communicatie extern, etc….
Flyer en poster
Plotseling was er ook een flyer. Prominent met een foto van een bevrijdingsmoment uit Dordrecht. Welwillend ter beschikking gesteld door Museum 1940-1945 uit Dordrecht. Een poster volgde met dezelfde afbeelding en tekst.
Voorbereidingen
En dan gaat het los. Er moeten kaartjes verkocht worden! Ja, logisch, de kachel moet ook branden. Zonder publiek geen feestje. In de Bigband kwam snel duidelijkheid over het repertoire. Een flinke klus, want er moesten drie sets ingevuld worden. Per set 10 nummers. Een goede mix van zang en bandstukken. In overleg is dat tijdens de repetities op de lessenaar gekomen. Daar werd hard aan gewerkt.
Theresia
Ogenschijnlijk lijken jazzstukken soms eenvoudig te klinken, maar als jezelf aan de knoppen of aan slide schuift is het lastiger dan je denkt. Huiswerk, dus! En zo ging het. Wat een heerlijke repetities werden dat. Zeker ook als onze Theresia Kranendonk er bij was. Want zij had natuurlijk een hoofdrol in het gehele gebeuren. In de sfeer van na de Tweede Wereldoorlog kregen we toch het gevoel dat we samen speelden met Theresia Lyn of Vera Kranendonk. Maar nee hoor, het is Theresia zelf! Wat is die vrouw goed hé……
Uitdossing
Je kijkt om je heen en ziet meteen leuke dingen: polkadots en moonbeans, de zwartwit gestippelde jurkjes uit die tijd. En ja hoor: Mieke en Marijke in stijl van die tijd. Toppers zijn het! De rest in zwart kostuum hier en daar accenten zoals een rood-wit-blauwe strik, oranje stropdas, rood-wit-blauwe bretels.
Feestelijk versierde zaal
De zaal was feestelijk versierd met vlaggen en vlaggetjes aan een draad langs het plafond, er stonden wat decorstukjes op het podium en er stond een heuse authentieke Willys Jeep in de zaal. Natuurlijk waren de mannen van de Airborne groep al aanwezig en posteerden zich zo opvallend mogelijk in de zaal. Hans liep daar in uniform als de grote regisseur rond. Wat fijn dat we zulke mensen in de vereniging hebben die zich op deze wijze onderscheiden. Goud waard, hoor.
“Leuk!”
“Apart!”
“Wat goéééd!“
Zaal open
Er druppelde wat publiek binnen. Er werd verbaasd om zich heen gekeken en ik hoorde opmerkingen als “leuk”, “apart”, “wat goéééd “en toeschouwers zochten een zitplaats. Nou, die waren ineens snel bezet. Tafeltjes werden snel bijgezet en stoelen uit de foyer en elders aangerukt om iedereen een mooie plaats te bezorgen met uitzicht op de Bigband.
Welkomstwoord door wethouder/ locoburgemeester
Mevrouw Chris van Benschop opende het bevrijdingsfeest. Het waren warme woorden over het initiatief dat door het Dordrechts Philharmonisch is genomen om dit historische moment op deze muzikale wijze te organiseren. En daarna ging het los.
Muziek!
We startten met het Wilhelmus. Iedereen werd gevraagd te gaan staan. David telde af. Wat klonk dat geweldig. Echt een kippenvelmoment. Groots, meeslepend, zoals het Wilhelmus moet klinken, maar dan door een Bigband. Vet koper, mooi hout, het juiste tempo. Een prachtige opmaat voor de rest van de avond.
Set 1
We begonnen natuurlijk met In The Mood als startnummer om een beetje in the mood te komen. Ik mocht een stukje soleren op Basin Street Blues en Theresia blonk uit in o.a. een prachtige vertolking van Fly me to the Moon. De set eindigde met Sing Sing Sing. Een nummer uit 1936 geschreven en gecomponeerd door Louis Prima die het voor het eerst opnam met zijn band The New Orleans Gang.
Pauze
Er werd gedanst! Niet te geloven. Zoveel sfeer, zoveel enthousiasme. Daar doe je het als muzikant toch voor. Aan de bar werd best omzet gedraaid en de gezelligheid kwam met ieder drankje verder de concertzaal in. In de eerste pauze mengde we ons natuurlijk onder ons eigen publiek. Familie, vrienden, echtgenotes, buren, kennissen en natuurlijk de via de social media kanalen opgetrommelde enthousiastelingen die gewoon op het concert af kwamen en een kaartje kochten. Wat een succes.
Set 2
We startten met een zwijmelende String of Pearls. Wat klinkt dat toch lekker met zo’n fijne klarinet van Ronald in de saxsectie. Met weer een paar Glen Miller stukken erbij en solowerk van Jan S. op baritonsax, Ben C. op tenorsax en Erno op trombone, werd dit een heerlijk moment om naar te luisteren.
Fotomomenten
In deze pauze was onder andere tijd voor fotomomenten. Eerst met de Airborne mannen, samen met Theresia in, op en aan de Jeep. En later met de gehele band. De sociale media stroomden later vol met deze plaatjes van Willem. Geweldige fotograaf, trouwens.
Set 3
Moonlight Serenade is een prachtig nummer van de Amerikaanse bandleider Glen Miller die het stuk in 1939 schreef. De mooie sound kwam door een toeval tot stand. In de saxsectie was een trompetstem mee gearrangeerd. De trompettist werd ziek en die stem werd overgenomen door een klarinettist. Een vondst bleek later. De Glen Miller Sound was geboren. Het laatste nummer was natuurlijk het onvergetelijke We’ll meet again. Dat werd uiteraard prachtig gezongen door Theresia. Staande in haar mooie witte jurk met rode bloemen in de Jeep en zingend in een authentieke, uit die tijd stammende microfoon. Daarmee werd dit bevrijdingsconcert afgesloten. Ik heb vele reacties gehoord waaruit bleek dat het publiek zeer tevreden naar huis is gegaan.
Met ook dank aan alle bandleden en solisten in het orkest.
Ik heb er enorm van genoten!
