Door: Harrie Verlegh
Phil’s Bigband plukte op zondagmiddag 30 november de sterren uit de hemel en deed de pannen op het dak van cultureel centrum Landvast rammelen. Voor ons eigen plezier, voor onze fans en voor het echtpaar Duran. Zij zagen hun wens in vervulling gaan. Geen overwintering in Torremolinos; nee hun grootste wens was een ‘meet and greet’ met Jan van Leeuwen. Ze hadden ‘onze’ trombonist Jan in het MAX Orkest zien schitteren. En nu deze levende legende zomaar op een zondagmiddag even neerdaalde in Alblasserdam, kwam de vervulling van de wens van de heer Duran plots zeer nabij. De krant was erbij. Theresia Kranendonk, onze welbespraakte lady-singer sprak mooie woorden. Er werden foto’s gemaakt. En natuurlijk werd er volop geswingd door Phil’s Bigband.
De sound check stond gepland voor half 2. De afstelling van de apparatuur en de onderlinge stemming van de instrumenten kreeg aandacht en om half 3 ging ‘Freedom’ de lucht in. Een heerlijke song van George Michael om even ‘los te schudden’. De sfeer zat er meteen goed in en het vervolg ‘Hard Driven’ Rock Boogie’ Engine No. 9 gaf nog een extra push. Je voelde gewoon dat deze middag bijzonder zou worden. Dit werd zeker ook waar gemaakt door de vertolking van ‘Send In The Clowns’ van Stephan Sondheim. Glynis Johns zong deze klassieker als eerste en wel in ‘A Little Night Music’ (1973). Volgens velen zong Glynis dit speciaal voor haar gecomponeerde lied weergaloos goed. In Alblasserdam op 30 November 2025 trakteerde Theresia ons op haar versie. De zaal was muisstil. Weergaloos goed! Ik zou zelfs willen zeggen ‘even better’ dan het You Tube materiaal dat ik van Glynis zag. Het nummer heeft een geweldige diepte en een kort helder solospel, fraai ‘uitgelegd’ door David op trompet. Het welbekende ‘All Of Me’ moet ik zeker ook noemen. In up-tempo racete de swinging Phil. En dat, zonder uit de bocht te vliegen. Iedere noot raak, gestuwd door de twee Sanders, resp basgitaar en slagwerk, of andersom natuurlijk.
Premières waren er ook. ‘Elephants’ van Ruben Hein en Libertango van Astor Piazzolla beleefden hun eerste publicatie. ‘Elephants’ hoorde ik voor het eerst bij ‘De Wereld Draait Door’, al weer vele jaren geleden. Ruben speelde zijn song toen met leden van het Metropoolorkest. Er zitten een paar mooie tegenmelodieen in. Niet meteen makkelijk maar een heerlijk nummer als de verschillende stemmen samenvallen. ‘Libertango’ van de Argentijnse meester behoeft eigenlijk geen uitleg. Gewoon een lekkere tango: rhytmisch, dromerig en zwoel. Er waren meer nummers die we pas onlangs aan ons repertoire toevoegden. Discomedley, een arrangement van Robbert Scherpenisse. Je waant je weer in de jaren 70 en 80. Gekleurde lichtspots, veel glitters draaiende spiegelbollen, wiegende heupen, stoere extroverte mannen, glitterjurken, plateauzolen, schoudervullingen en ‘a lot of beats’. Het wat oudere publiek op deze zondagmiddag waande zich wellicht 50 jaar jonger maar tussen droom en daad zijn veel verschillen en ook nog praktische bezwaren. De danspasjes werden dus vooral vanuit de eigen stoel beleefd. Een andere onlangs ingestuurde nieuwkomer is een bekende. Bei Mir Bist Du Schein’, soms ook wel geschreven als ‘Bei Mir Bist Du Schoen’ en oorspronkelijk geschreven voor een Jiddische musical (1938) en vooral bekend geworden door de Andrew Sisters. Sfeervol ‘Berlijns’ vertolkt door onze zangeres.
Helaas, zeer helaas doet Theresia binnenkort een stapje terug. We zijn haar nog niet helemaal kwijt maar haar wil om steeds het beste te kunnen geven wordt bij een overvolle agenda wel een dingetje dat tot keuzes dwingt. Haar laatste optreden als vaste zangeres bij Phil’s bigband staat in de agenda voor 28 december. We sluiten dan ons 100-jarig feestjaar af met een oudejaarsconcert in de Kunstmin. Komt allen! Ik merk dat ik alweer vooruitblik. En dit terwijl er nog zoveel gespeeld werd in Alblasserdam.
‘Jellybeans’ lag na de pauze op de lessenaar. Het was al lang geleden dat we dit feel-good arrangement van Sammy Nestico promootten. Het nummer klinkt licht en er zit een heerlijke deining in. De tango noemde ik al maar een andere Zuid-Amerikaan ontbrak ook niet: Só Danço Samba, een wereldhit van Antonio Carlos Jobin. Er zit een ‘special’ voor de trompetten in, 16 maten unisono in rappe achtsten geschreven en zo ook gespeeld. Een heerlijke drive. What else? Enkele nummers uit het Frank Sinatra songbook. ‘That’s life’, ‘New York, New York’, ‘My Way’… Wie kent ze niet! Ja, en dan zit het er bijna op. Maar niet zonder nog een laatste toegift. Vooruitkijkend naar Kerstmis speelden we Jingle Bells. Het publiek heeft volop genoten.
Phil’s Bigband liet van zich horen en hoe! Als band, als sectie en solistisch. Allemaal bijzonder. De lage baritontonen van Jan, richtinggevende tenorlijnen van Leonard, scherpe en heldere projectie op alt door Gert, de vloeiende, ronde, en warme klanken van Marijke, ook op altsaxofoon. De grommende improvisaties van Ben op tenor en eveneens van Erno op trombone. Daadkrachtige uithalen van Jan & Jan. Dan de trompetters. Ik noem de felle maar ook lyrische klanken en het zekere spel van de sectie. Wolter tekende vooral voor de improvisaties. David excelleerde in ‘Mr. Zoot Suit’ met een knetterend stukje solo. Ronald speelt steeds met een begerenswaardige rust en uitstekend embouchure. Mieke, altijd ‘vormvast’ en een baken van rust en btw ook een eersteklas organisator (waarvoor veel dank). Harrie, de kroniekschrijver dezes, vlijde in ‘My Way’ een paar zachte klanken in met zijn Flugelhorn. Dan de ritmesectie. Goed gedaan mannen! Ik noemde de twee Sanders al. Een machtig motorblok waar de band met vertrouwen op kan steunen. Ik kom nu bij de vlugge vingers van Toine, onze meesterpianist. Altijd in voor een lolletje. Hij begeleidt, soleert en improviseert. Maakt hem niet uit of de toetsen links of rechts zitten. Het hele klavier komt aan de beurt. Dan waren er gelukkig nog twee virtuozen die ons hielpen de bezetting compleet te krijgen. Arjan op bastrombone en Erwin op gitaar. Bedankt mannen!
Kom ik bij de kers op de taart. De crystal vocals van Theresia. Zij zingt zoals alleen Theresia dat kan en gebruikt haar stem evengoed in de communicatie met ons publiek. Weergaloos; ik schreef het al. Dan ben ik nu echt bij de laatste schakels aangekomen. Al ons samenspel stond onder leiding van onze dirigent David Romanello. Subtiel maar ook met vaste hand gaf hij zijn aanwijzingen. Het geluid werd afgeregeld in eigen beheer en foto’s zijn door Ben en anderen gemaakt. Dank aan allen. U was een groot publiek. ‘Last but not least’; het was prima vertoeven in cultuurcentrum Landvast in Alblasserdam. En prima bier ook…. Wordt vervolgd op 28 december in de Kunstmin in Dordrecht!
